In woelig water, is onze primaire verantwoordelijkheid als bestuur of eindverantwoordelijke om leiding te nemen. Over onszelf, wel te verstaan. Want anders…? Complexiteit laat zich simpelweg niet beteugelen of verantwoorden. Belangrijker is te weten waar je zelf voor staat en op welke waarden je koerst. Die helpen je om in de complexiteit samenhangende keuzes te maken.
Openingsdia
Dit was mijn openingsdia in een gastlezing voor Comenius Leergangen. Deze leergang ging over Complexiteit in Leiderschap. Het werd een ervaringsverhaal, waarbij ik openlijk mijn grootste miskleun deelde. Maar ook vertelde ik wat er wel gewerkt had in mijn beroepspraktijk. Zoals dat je leiderschap maar beter heel persoonlijk kunt maken. Ook al is mij lang geleden geleerd dat ik zakelijke en persoonlijke kwesties strikt gescheiden moest houden. In mijn afgelopen dertig jaar in de sector waren er voorbeelden genoeg om uit te putten. Niets was minder waar.
Universele valkuilen
Ik deelde ook mijn inventarisatie van valkuilen van (startende) leiders die ik door de jaren heen verzameld heb. En stelde de vraag of deze herkend werden door de toehoorders van deze leergang. Een divers samengesteld gezelschap van eindverantwoordelijken uit de private en publieke sector. Ze herkenden de valkuilen zeker. Privaat of publiek, we tuinen er altijd in. Wat een van de universele valkuilen was die er nu uitgepikt werd? Net als tijdens mijn vorige lezing was dit de valkuil: ik kan het zelf beter en sneller. En dus niet delegeren, of je teamleden groeikansen te geven. Gelukkig konden we er samen om lachen.
Mooiste en de moeilijkste vraag
Het is fijn als je in een gastlezing ook vragen krijgt. Daar leer ik namelijk ook weer van. De mooiste vraag was: waar ben je – van wat je zelf gedaan – hebt het meest trots op? Dat is de mooiste en tegelijk ook moeilijkste vraag. Want in mijn levenslijn is trots zijn een lastig thema. Iets met ‘doe maar gewoon’ en ‘hoogmoed komt voor de val’. Vooruit dan: het meest trots ben ik op dat ik mijzelf heb laten zien in mijn leiderschap. Het grootste compliment dat ik daarover heb gekregen is dat daardoor de cultuur in de organisatie een stuk opener en veiliger geworden is. Zodat anderen nu ook meer zichzelf durven zijn, uitspreken wat hen bezighoudt. En er van elkaar geleerd kan worden. Niet onbelangrijk in een scholengroep met een dijk van een maatschappelijke opdracht.